Klasy 3,4,5,6. Escape room. Nierozwiązana tajemnica napadu na muzeum start. W 1874 roku, rosyjski kompozytor, Modest Musorgski, po wizycie w muzeum, gdzie wystawione były akwarele Jego przyjaciela, Wiktora Hartmanna, tworzy słynne "Obrazki z wystawy". To cykl 10 miniatur, które noszą tytuł taki jak obrazy, na podstawie których powstały. Tymczasem wg GUS czteroosobowa rodzina (2+2) nie jest w stanie przeżyć miesiąca za mniej niż 1571 zł. 20% rodzin włączonych do Szlachetnej Paczki żyje w mieszkaniach, w których nie ma łazienki. >1,2 mln dzieci (osób poniżej osiemnastego roku życia) jest w Polsce zagrożonych ubóstwem lub wykluczeniem społecznym. Baba Jaga wcale nie straszna. Tydzień później, w dniu 31 lipca 2021 roku w grodzisku w Owidzu odbędzie się kolejne ważne wydarzenie: I Festiwal Baby Jagi. – Baba Jaga cały czas do nas wraca, a my idziemy za ciosem – stwierdza Radosław Sawicki. W zeszłym roku, staraniemMuzeum, ukazała się książka Andreasa Johnsa pt. „Baba Jaga. Stoi baba zgięta w pół. Wisząc przy tym głową w dół. Proste ręce proste nogi. Przyklejony do podłogi. Ćwiczy Baba Jaga bosa. Nie przeszkadza babie rosa. Takie są zalety jogi. Można w supeł związać nogi. Wygiąć grzbiet jak dziki kot. Dzisiejsza młodzież nie jest zła. Trochę zagubiona, często niezbyt pewna swego miejsca w życiu. Obawiająca się przyszłości i w ogóle życia. To może u młodych ludzi powodować żal do Za co można przebrać dziecko na Halloween? Czarownica, Baba Jaga, Harry Potter, a może szkieletor? Dzieci uwielbiają się przebierać, a Halloween jest do tego doskonałą okazją. Halloweenowe kostiumy wcale nie muszą być straszne. Strój czarownicy dla dziewczynki, a ducha dla chłopca wbrew pozorom nie jest obowiązkowy. rbzGBe. Do sięgnięcia po tę powieść nie potrzebowałam wiele – tak naprawdę wystarczyło, że zobaczyłam tytuł i okładkę, a potem… było tylko lepiej! Jaką książką właściwie jest Dom na Kurzych Łapach? Poznajcie Marinkę – 12 letnią dziewczynkę, której życie diametralnie różni się od życia jej rówieśników. Jest ona wnuczką słynnej Baby Jagi! Ale! Nie dajcie się zwieść, że ta słynna czarownica jest takim straszydłem jak wmówiły nam baśnie. Tak naprawdę to starsza, kochająca kobieta, która ma specjalną misję – każdej nocy przeprowadza dusze zmarłych na drugą stronę, a jej mała podopieczna doucza się do tego fachu, aby kiedyś przejąć pałeczkę po swojej jakże uroczej babci. Rodzą się jednak pewne problemy kiedy okazuje się, że mała Marinka wcale nie chce poddać się swojemu dziedzictwu i z całej siły dąży do tego, aby nie zostać współczesnym Charonem. Dorzućcie do tego dwóch ogromnie symbolicznych pupili dziewczynki – jagnię i kruka, biegający dom, a także dwoje młodych ludzi z zupełnie innych światów, zafascynowanych sobą nawzajem, którym zupełnie nie przeszkadzają różnice pomiędzy nimi – jakaż powieść może z tego wyjść? Zagłębiając się w lekturę na samym początku miałam wrażenie, że będzie to powieść nieco groteskowa, przerysowana – taki mini horror z elementami humoru (chwilami makabrycznego). Nic bardziej mylnego! (co oczywiście nie oznacza, że tych wszystkich elementów w książce zabrakło). Dom na Kurzych Łapach jest w rzeczywistości niezwykle ciepłą historią o uprzedzeniach i stereotypach, o tym, że nie wszystko jest takie jak wydaje się być na początku. Ale idźmy dalej – jest to też opowieść o przeznaczeniu i tym czy naprawdę jest ono takie niezmienne. Bo co może się stać jeżeli ktoś stanie mu na drodze? Po przeczytaniu tej książki w waszych głowach zrodzi się odwieczne pytanie: Czy zaakceptować to kim „mamy być” dla innych, czy zaryzykować i spróbować żyć po swojemu? Jest to jednak powieść wielowymiarowa, w której znajdziecie także historię o rodzinnych relacjach i o tym jak jeden człowiek mocno potrzebuje drugiego. Dowiecie się, że nawet podróżowanie i spełnianie wszelkich zachcianek nie zastąpi bliskości drugiego człowieka. Jest to ogromnie wzruszająca powieść o poszukiwaniu własnego miejsca w świecie. Ważne jest jednak, aby pamiętać, by podczas tych poszukiwań nie zranić innych – bo pomiędzy jednym, a drugim istnieje zadziwiająco cienka granica. Koniec końców, może się przecież okazać, że absolutnie nie docenialiśmy tego co daje nam los. Jeżeli chodzi o samą mechanikę powieści znajdziecie w niej świetne porównania, wiele absurdu, który przeplata się z zupełnie normalnymi czynnościami, a także docenicie jej plastyczność – dzięki wyczerpującym opisom, które znakomicie rozwiną waszą wyobraźnię. Tak więc wpadajcie do Domu na Kurzych Łapach i zajrzyjcie w skromne progi Baby Jagi, jej wnuczki i niesamowitych pupili! Ogromnie polecam! Data modyfikacji: 6 kwietnia 2020 Aleksandra Barczyk Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego na kierunkach: Informacja Naukowa i Bibliotekoznawstwo oraz Zarządzanie Informacją. Wieloletni bibliotekarz. Autorka i realizatorka scenariuszy zajęć edukacyjnych dla najmłodszych. Współorganizatorka wielu imprez kulturalnych promujących czytelnictwo. Redaktor ekspertka wielu Ostrych Dyżurów Literackich oraz recenzentka książek dla dzieci i młodzieży. Muszę wam powiedzieć moi drodzy, że to czego się teraz dowiecie, zupełnie was zaskoczy. Ale po kolei. Dawno dawno temu, wcale nie za górami i wcale nie za lasami….. Za domem w którym mieszkali kot z krasnalem a teraz i mały Miłoch, był zagajnik brzozowy, za nim spory las, pełny jagód i malin. Las ten łączył się z ogromnym, ciemnym i bardzo starym borem. Były tam drzewa tak stare, że pamiętały pierwsze bajki, mieszkało w nim pełno różnych stworzeń, w jeziorach leśnych żyły dobre i złe rusałki, wiły, różne utopce i wodniki. Pośród krzaków i kamieni leśne krasnale i jaroszki w wysokich drzewach pomieszkiwały czasem płanetniki i obłoczniki. A po uroczyskach pełno było innych magicznych żyjątek. Bór obfitował w wszelakie dobra którymi raczył ludzi, drzewo do budowy domów i na opał, różne rośliny które były pożywieniem dla ludzi, zwierząt i demonów. żyło w nim pełno różnych zwierząt. A pośród tego wszystkiego, na pięknej polanie w głębi boru, gdzie biło cudowne źródełko i rosły kwiaty paproci, w niskiej chacie drewnianej porośniętej mchem, krzaczkami jagód i jeżyn, kolorowych muchomorów, mieszkali oni, opiekunowie lasów i wszystkich jego mieszkańców Baba Jaga i jej ukochany Leszy. Jak większość słowiańskich demonów nie były one złośliwe w stosunku do ludzi, a odpłacali im tym samym co ludzie czynili innym. Baba Jaga Baba Jaga wędrowała po swoim królestwie najczęściej pod postacią starej kobiety, z chustą pełną chrustu na plecach. Przechodziła sobie cichutko obok dzieci i pilnie obserwowała jak one zachowują się w lesie. Gdy były grzeczne wyprowadzała je na polany pełne jagód, malin, jeżyn i grzybów. Lubiła też zaprowadzić je w miejsca w których rosły potężne dęby aby dobre i miłe dzieci mogły nazbierać żołędzie z których ich mamy męły mąkę, do leszczyn i buczyn po orzechy, w miejsca gdzie rosły pożyteczne zioła i rośliny którymi to dzieci zapełniały spiżarnie i w ten sposób pomagała ludziom przetrwać ciężką zimę. Baba Jaga wprost nienawidziła okropnych i złych bachorów, które wpadały do lasy aby niszczyć rośliny, straszyć czy mordować zwierzęta. Z przerażeniem patrzyła jak te zła wcielone deptały trujące grzyby bo im się nie przydadzą, rozbijały ptasie gniazda i wyrywały krzaczki malin i jagód aby inne dzieci nie mogły nic zjeść. A niektóre cholery posuwały się nawet do podpalania lasu! Wtedy Baba Jaga przemieniała się w okropną staruchę i z kijem ganiała te wredne bachory po lesie, wyprowadzała na manowce żeby nie mogły trafić z powrotem do domu i musiały spędzić noc w lesie, na zimnym mokrym mchu. A jak już takiego wrednego bachora dorwała i że tam któremu dupsko porządnie wyłomotała solidnym kijem, podtopiła w bagnie czy poddusiła to co się jej dziwić była wszakże opiekunką lasu. Czasem Baba Jaga przemieniała się w kruka, żbika lub nawet stare drzewo . Dlatego warto obserwować życie w lesie i pilnie wypatrywać kruka siedzącego na gałęzi, bo może to sama Baba Jaga nas obserwuje i myśli: nagrodzić czy złoić skórę? Największą miłością Baby Jagi był Leszy który podobnie jak ona był opiekunem lasu. Potrafił zmieniać postać, bywał starym leśnym dziadkiem, olbrzymem, czasem jakimś zwierzakiem czy drzewem. A, że był większy i silniejszy od Baby Jagi zajmował się dorosłymi i podobnie jak jego ukochana sprawdzał, czy nagrodzić czy ukarać człowieka za jego postępowanie w lesie, przebywającego w jego królestwie. Jeśli człowiek był szkodnikiem to, Leszy wyprowadzał te stare cholery w głęboki las tak, że drogę do domu im zaślepiło a w nocy już tymi draniami zajęli się mieszkańcy lasu… wilki, żmije, złe rusałki, utopce a czasem nawet strzygi czy wilkołaki jak się które pod ręką Leszy znalazło. Szczególną nienawiścią darzył Leszy kłusowników, rozkładających wnyki i sidła na zwierzęta i ptaki a w których nieszczęsne w męczarniach umierały. Wściekły Leszy rzucał w kłusowników konarami drzew tak długo jak człowiek miał siłę wstawać lub przyjmując postać bardzo dzikiego niedźwiedzia, ganiał ich po całym lesie. Kto raz przeżył takie przygody, szybko do lasu nie wrócił. Mieszkali sobie zatem Baba Jaga i Leszy na swojej polance, w przytulnym domku jak mąż i żona. Parali się białą magią, wymyślali lekarstwa z darów lasu. Leszy znosił do ich gospodarstwa ranne zwierzęta, które Baba Jaga ofiarnie leczyła. Czasem przyjmowali w swojej chacie gości i uczyli ich tego samego co sami umieli. Baba i Leszy bardzo się kochali darzyli szacunkiem i zaufaniem. A jeśli kto ma szczęście jest dobry i szanuje las to i dziś może zobaczyć spacerujących po lesie staruszków, czasem w otoczeniu zwierząt. Ale pamiętajcie, że ci staruszkowie mają w sobie jeszcze dużo krzepy i leśnym szkodnikom potrafią nieźle skórę wygarbować. W lasach mieszkały też wiedźmy i dobre i złe które czasem mylono z Babą Jagą ale to już bajka na inną okazję. A po wielu wielu latach, gdy starzy słowiańscy Bogowie usnęli, z opiekuńczych demonów lasu źli ludzie stworzyli potwory. Z Baby Jagi zrobili wiedźmę która porywała dzieci a potem dusiła je w sosie z muchomorów i zjadała, a z Leszego diabła borutę który szkodził ludziom. Ale wy już wiecie jak to naprawdę z nimi było i kłamstw nie będziecie słuchać. . Gretchen Prinzessin Von Danzig Bajanki Poganki Leszy Komentarze Oto ona, Baba Jaga – według współczesnych wyobrażeń zła, stara kobieta parająca się magią, bynajmniej nie tą sympatyczną jej odmianą, która uwielbia potrawkę z ludzkiego mięsa, im młodsze, tym smaczniejsze, i budzić postrach. Najczęściej można ją spotkać w leśnych gęstwinach, gdzie w najciemniejszym zakątku lasu uwiła sobie gniazdko. Kto zabłądzi wśród drzew, może spotkać ją albo jej kompanów – koty, wrony, ropuchy czy inne diabelskie pomioty. Są też czarownice, zwane Czarnymi Annis, które zamiast leśnych gęstwin wolą nieco mniej bujne miejsca, dlatego na swoje siedziby wybierają ciemne i budzące przerażenie w ludziach jaskinie. Oczywiście upiększają je po swojemu, jakaś kość tu, kolejna tam, piszczel nad wejściem, a pod sufitem żebra. Nic tylko omijać takie miejsca szerokim łukiem. Pojawiają się jednak i takie wersje opowieści o Babie Jadze, gdzie owszem, jest ona starszą panią i tak, para się magią, ale pomaga bohaterom, a nie szkodzi im. W tym przypadka wiedźma okazuje się bardziej czarodziejką, dbającą o las, w jakim żyje, i jego mieszkańców. Takiej Baby Jagi nie trzeba się obawiać, o ile nie nastąpi się jej na odcisk. Łagodniejsza wizja czarownicy nie jest jednak tą, którą przedstawił widzowi w swoim nowym filmie Caradog W. James, przecież nikt nie bałby się niegroźnej staruszki. Reżyser sięgnął więc po tę mniej przyjazną człowiekowi sylwetkę Baby Jagi, tak, tę lubującą się w ludzki, zwłaszcza dziecięcym, mięsie. I tak oto powstał film Don’t Knock Twice, czyli Baba Jaga. Chloe, gdy była młodsza, wraz z przyjaciółmi płatała figle pewnej starszej kobiecie, Mary, która mieszkała samotnie w dość przerażającym domu. Podkradała się w nocy pod domostwo staruszki i pukała jej w drzwi. Kobieta była wątłego zdrowia psychicznego, przynajmniej tak twierdziła policja, dlatego po pewnym czasie popełniła samobójstwo. Minęły lata, pewnego wieczoru Chloe i jej przyjaciel postanawiają znowu zapukać w drzwi, teraz jest opuszczonego, domu staruszki. Dwa stuknięcia, tyle wystarczy, by przywołać wspomnienia z przeszłości. Ale nie tylko. Bohaterka nie wie, że głupia zabawa będzie miała poważne konsekwencje. Caradog W. James miał pomysł, wprawdzie czarownice, klątwy, porywane dzieci i walka o życie to nic nowego, gdy mowa o recepcie na horror, jednak w tym filmie pojawia się także coś takiego jak w miarę przemyślana fabuła. W miarę, gdyż z jednej strony produkcja okazuje się ciekawa, reżyser chce dać coś więcej widzowi niż tylko kolejny straszny film o głodnej ludzkiego mięsiwa wiedźmie. Mamy wreszcie jakąś historię, nie tylko momenty pełne płakania, wyskakiwania z ukrycia i szukania sposobu na zdjęcie klątwy. Po pierwsze, pojawia się wątek trudnych relacji matki z córką. Chloe została oddana do domu opieki przez swoją rodzicielkę, Jess, w tej roli rewelacyjna Katee Sackhoff, ponieważ ta była uzależniona od różnego rodzaju używek, nie potrafiła poradzić sobie z własnym życiem, a co dopiero z małym dzieckiem, bała się, że wyrządzi krzywdę córeczce. Mijają lata i mamy motyw próby odkupienia swoich win przez Jess. Może nie jest to produkcja psychologiczna z niezwykle ciekawymi wątkami winy i kary, ale jak na horror i tak otrzymujemy więcej niż sceny pełne czerwonej posoki. Po drugie, bardzo ciekawie pokazano aspekt wiary i niewiary w Babę Jagę. Chloe jest tą, na która poluje czarownica, jej matka nie widzi czyhającego na jej córkę niebezpieczeństwa. Reżyser nie działa jednak sztampowo, nie tworzy historii, gdzie jedna bohaterka uważa drugą za niespełna rozumu, idzie o krok dalej. Widz tylko czeka aż Jess zobaczy to co młodsza protagonistka. A jak przedstawia się sprawa ilości horroru w horrorze? Nie jest bardzo strasznie, wiadomo, kiedy coś wyskoczy zza drzwi, zgaśnie światło czy pojawią się inne znane z filmów grozy elementy. Są jednak momenty, kiedy można poczuć gęsią skórkę. Gdyby tylko reżyser poprzestał na jednym – próbie zdjęcia klątwy i pokonania czy oszukania Baby Jagi. Ale nie, on musiał dodać do tej opowieści więcej. I tak, w tym przypadku ilość wcale nie oznacza jakość. Zakończenie horroru to jeden wielki błąd. Nie wiem, co podkusiło twórcy produkcji, by stworzyć taki finał, ale ktokolwiek wpadł na ten pomysł, powinien sam spotkać się z Babą Jagą. Za dużo, za bardzo przekombinowane, za dziwne. A w horrorze nie chodzi o udziwnienia. Sześćdziesiąt procent tego obrazu zostało wykonanych całkiem dobrze, dwadzieścia procent przyzwoicie, jednak pozostaje jeszcze kolejnych dwadzieścia, które nie wypadają już tak ciekawie. Zakończenie, wątek związany z ludzkim głównym złym, tak, bo sama mara z koszmarów i wierzeń nie wystarczy, trzeba jeszcze dodać kilka twistów, niekoniecznie udanych. Baba Jaga to horror ze zmarnowanym potencjałem. Początek i kawałek rozwinięcia historii są dobre, później jednak reżyser poszedł nie tą drogą, co trzeba, i pododawał do opowieści zupełnie niepotrzebne elementy. Nie chodzi o uproszczenie fabuły, tylko o niezapętlanie jej tak. Ilość niesamowitości, nawet jak na film grozy, jest tutaj po prostu za wysoka. Kasjer jednego ze sklepów monopolowych we Wrzeszczu nie chciał sprzedać piwa "zero" młodemu klientowi, który nie ukrywał, że jest niepełnoletni. Czy ekspedient miał prawo odmówić sprzedaży piwa bezalkoholowego dziecku? Zdania są podzielone. Sprawę opisał nam pan Krzysztof, który dyskusję między młodym klientem a sprzedawcą obserwował ze sklepowej To był piątek, wieczór, widać było po zakupach, że nastoletni chłopak robi zakupy na jakiegoś grilla. Wśród kiełbasek i przekąsek znalazł się także czteropak piwa zero. Sprzedawca, zanim skasował produkt, poprosił chłopaka o dowód osobisty. Ten przyznał, że jest niepełnoletni. Wówczas kasjer powiedział, że butelek z bezalkoholowym napojem mu nie sprzeda - relacjonuje nasz uzasadniał, że choć piwo z nazwy jest bezalkoholowe, faktycznie może zawierać niewielkie stężenie alkoholu. Powoływał się przy tym na konsekwencje wynikające ze sprzedaży osobie niepełnoletniej wyrobów test piw bezalkoholowychChłopak - opowiada pan Krzysztof - twierdził tymczasem, że piwo "zero" ma prawo kupić dokładnie tak samo jak bezalkoholowego szampana-oranżadę czy popularne niegdyś gumy w kształcie papierosów. - W końcu odezwał się ktoś z kolejki i stwierdził, że pan sprzedawca nie ma prawa odmówić sprzedaży produktu, bo w ten sposób też się naraża na konsekwencje [chodzi o art. 135 Kodeksu wykroczeń - dop. red.] - twierdzi nasz nastolatek "bezalkoholowych" zakupów nie zrobił. Czy sprzedawca miał słuszność? Jak się okazuje, sprawa wcale nie jest jednoznaczna, a przypadek sklepu we Wrzeszczu nie jest także odosobniony. Czy piwo bezalkoholowe można sprzedać nieletniemu?W sprawie wypowiadali się już bowiem nawet eksperci Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów oni, że piwo bezalkoholowe (o zawartości nieprzekraczającej 0,5 proc. alkoholu) nie jest napojem alkoholowym w rozumieniu to, że nie jest wymagane stosowne zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych, aby móc prowadzić sprzedaż piwa bezalkoholowego. Jednak sprzedaż takiego trunku nastolatkowi może budzić wątpliwości wychowawcze oraz może naruszać cele ustawy związane z profilaktyką i rozwiązywaniem problemów alkoholowych szczególnie wśród dzieci i bezalkoholowe wyrabia złe nawyki u dzieci?- Spożywanie przez dzieci oraz młodzież piwa bezalkoholowego wyrabia nawyki konsumpcji piwa w życiu dorosłym - zauważyli eksperci swoim stanowisku zaznaczyli oni jednak, że produkt, który jest bezalkoholowy, nie podlega zakazowi sprzedaży osobom do lat 18. Sprzedawca nie posiada również uprawnienia do weryfikacji wieku nabywcy za pomocą jego dowodu bez wina nie musi być nudna- Warto zauważyć, że jeśli nabywcą jest dziecko (np. 13-letnie), odmowa sprzedaży piwa bezalkoholowego może być uzasadniona interesem społecznym w kształtowaniu właściwych postaw wśród dzieci - podkreślili przedstawiciele procent może mieć piwo bezalkoholowe?Co na to policjanci? - Zgodnie z przepisami napojem alkoholowym jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający więcej niż 0,5 proc. alkoholu etylowego. Jego sprzedaż osobom nieletnim jest zakazana, a za złamanie tego przepisu grozi kara nawet 2 lat więzienia - podsumowuje asp. szt. Mariusz Chrzanowski z Komendy Miejskiej Policji w Gdańsku. Zapomnijcie o chatce z piernika i haczykowatym nosie. Współczesna Baba Jaga mieszka w ruderze na przedmieściach Cardiff i preferuje japoński look, to jest anorektyczną sylwetkę oraz woal zarzuconych na twarz, kruczoczarnych włosów. I jeśli nie chcecie, by wyciągnęła po was swoje szponiaste łapy, nie pukajcie do jej drzwi. Natchniona przez scenarzystów nastolatka Chloe (Lucy Boynton) ewidentnie nie zna ani przerażających legend, ani oryginalnego tytułu filmu, bo puka i to dwa razy. A Baba Jaga ochoczo przerywa fajrant i zamienia jej życie w piekło. Z pomocą dziewczynie rusza wyrodna matka, Jess (Katee Sackhoff). Dawno temu kobieta wpadła w alkoholowo-narkotykowy cug, zaś Chloe trafiła pod opiekę rodziny zastępczej. Teraz, po latach detoksu, Jess powraca z mocnym postanowieniem naprawienia rodzinnych więzi. I tak z jednej "Baby Jagi" pączkują dwa filmy - ten o trudzie przebaczenia i cenie matczynej miłości oraz ten o złowróżbnych cieniach przesuwających się po ścianie i krzywej japie wyskakującej zza węgła. W najlepszych horrorach - od "Egzorcysty" po "Babadooka" - filmowcom udawało się spleść tak skrajne konwencje w jedną, organiczną całość. Zamienić filmowe monstrum w nośną metaforę, zasugerować wątek psychomachii, słowem - pokazać, że walka ze złem to przede wszystkim walka wewnętrzna. W horrorach słabych - vide "Baba Jaga" - dwie narracje podążają zwykle własnym torem, zaś gdy się przecinają, dochodzi do katastrofy. Film o odzyskiwaniu straconych lat jest oczywiście lepszy, bo Sackhoff to świetna i niedoceniona aktorka, która doskonale czuje się w kinie gatunków, zaś operator oddał pejzaż podświadomości bohaterów także w warstwie kolorystycznej - jest zimno, nieprzyjemnie, a na ekranie dominuje przygnębiający błękit. Niestety, jeśli przyłożymy do filmu matrycę kina grozy, "Baba Jaga" to rzecz poniżej średniej. Caradog James nie potrafi zbudować i utrzymać napięcia, inscenizatorem jest przeciętnym, zaś w jego arsenale środków stylistycznych nie znajdziemy nic ciekawego. Jump scares są do bólu przewidywalne, montaż usypia zamiast podkręcać grozę i generalnie klisza kliszę pogania. Z powodu niechlujnego scenariusza uważny widz będzie w stanie przewidzieć fabularny twist ze sporym wyprzedzeniem, a możliwość potwierdzenia własnych przypuszczeń rzadko świadczy na korzyść twórców. W dodatku najlepszy towar eksportowy ze słowiańskich legend wygląda na ekranie jak pierwszy lepszy straszak z hollywoodzko-azjatyckiego taśmociągu. Mówiąc krótko, wiedźma też człowiek i zasługuje na więcej. Dziennikarz filmowy, redaktor naczelny portalu Absolwent filmoznawstwa UAM, zwycięzca Konkursu im. Krzysztofa Mętraka (2008), laureat dwóch nagród Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej... przejdź do profilu81% użytkowników uznało tę recenzję za pomocną (63 głosy).To nie formalne schematy są największą słabością "Baby Jagi" - nad tymi da się przejść do porządku dziennego bez większych boleści. Zdecydowanie trudniej jest przymknąć ... więcejzdaniem społeczności pomocna w: 83%

baba jaga wcale nie jest zła